Każdy czasem przeżywa deja vu, a ja właśnie jestem w takiej sytuacji. Znowu tu trafiłam tak jak 5 lat temu najpierw odwiedzając szpital. Pewnie nie wiecie o czym mówię tak więc wyjaśniając.. Jestem w Obozie Półkrwi, miejscu gdzie żyją dzieci bogów greckich. Tak, tak oni istnieją i co więcej współżyją ze śmiertelnikami, a z tych związków pojawiają się półbogowie. W takim razie kim ja jestem? Na to pytanie odpowiem później. W każdym razie znów przyglądam się pustym łóżkom szpitalnym zatrzymując wzrok na szafce nocnej obok mojego łóżka, na którym znajduje się napój, który bezzwłocznie wypijam. Tak jak myślałam to ambrozja, która przyspiesza regenerację organizmu. Już po chwili czułam się w pełni sił, dlatego bezzwłocznie wstałam z łóżka i opuściłam tą część Obozu Herosów ówcześnie ubierając przygotowane dla mnie rzeczy, czyli krótkie spodenki oraz pomarańczową bluzkę z logiem obozu. Zwiedziłam cały teren od pól truskawkowych aż po stajnie. Zmierzałam tylko w jednym kierunku, a był to domek z numerem 3. Nie dawno mój dom. Gdy weszłam do środka okazało się że już nie mój. Na podłodze znajdowały się ubrania, męskie ubrania, a one na pewno nie należały do mnie. Przyglądałam się uważnie ścianom i pomieszczeniom, które kiedyś dobrze znałam szukając najmniejszej oznaki tego, że kiedykolwiek mieszkał tu ktoś taki jak ja. Nie znalazłam niczego. Musieli tutaj dokładnie posprzątać po moim zniknięciu oraz przeprowadzce nowego członka obozu. Jednak nie mogli usunąć wszystkiego. Szybko dopadłam do mojej kryjówki w podłodze. Tak wiem amatorskie, a jednak nikt jej nie odkrył. W środku znalazłam zakurzone książki i inne drobiazgi. Zaczęłam wszystko wyciągać aż natrafiłam na srebrną bransoletkę z zawieszką miecza. Po chwili założyłam ją cały czas się na nią patrząc. Ojciec. Szybko wyrzuciłam ten obraz z głowy i wróciłam do przerwanej czynności. Tym razem wyciągnęłam album, który dostałam od mamy w dniu 10 urodzin. Otworzyłam go. Na pierwszych zdjęciach znajdowała się mała dziewczynka o oczach barwy morza, która z każdym zdjęciem stawała się coraz większa. Razem z nią była starsza blondynka o piwnych oczach. To była moja mama i ja. Szybko oglądałam zdjęcia nie skupiając się szczególnie na jakimś wydarzeniu, które zostało uwiecznione. Aż do ostatniego. Pamiętam je jakby było robione wczoraj. Na tym zdjęciu nie było już mamy, ale przedstawiało ono szóstkę 11-latków w koszulkach obozu herosów. Wszyscy byli uśmiechnięci, pełni życia po prostu szczęśliwi. Nie mogłam na to patrzeć, szybko zamknęłam album i wrzuciłam go do kryjówki tak jak resztę rzeczy zostawiając jedynie bransoletkę. To już nie wróci. Nie warto o tym myśleć. No cóż chyba przyszedł czas, by pokazać wszystkim, że wróciłam i poznać osobę, która zajęła moje miejsce. Bez pośpiechu wyszłam z domu kierując swe kroki ku siedzibie Chejrona, ale przeszkodził mi w tym brunet o morskich oczach, który zatarasował mi drogę.
- Kim jesteś i co robiłaś w moim domu?
Nie odpowiedziałam mu zbyt zajęta osobami znajdującymi się za nim. Jednym z nich był satyr, który kiedyś miał miano mojego przyjaciela, Grover Underwood, a obok niego stała moja pierwsza przeciwniczka, której zawdzięczałam uznanie przez rodzica, czyli córka Ateny, Annabeth Chase. Nie zmienili się za bardzo odkąd widziałam ich po raz ostatni. Natomiast ja chyba bardzo skoro mnie nie poznali. Cóż najwyższy czas to zmienić. Ominęłam chłopaka i stanęłam przed wspomnianą wyżej dwójką, mówiąc.
- Grover i Annabeth dawno się nie widzieliśmy, prawda? Chyba jakieś 5 lat. Nie zmieniliście się nic przez ten czas jak mnie nie było. Powinnam się na was obrazić, a w szczególności na ciebie Grover. Zapomniałeś już o mnie? A tak nie dawno wręcz błagałeś mnie bym dała ci darmową wejściówkę na moje zawody.
- Ej tylko bez takich. Nie błagałem cię, sama mi je dawałaś Marti...
Kiedy satyr kończył się bronić jego twarz wykrzywiła się w wyrazie zdziwienia, rozpoznania, a następnie głębokiego szoku. Uśmiechnęłam się słodko w jego stronę, a następnie skierowałam słowa do dziewczyny.
- Córka Ateny, najlepsza wojowniczka do czasu naszego pierwszego starcia. Nadal przegrywasz z nowicjuszami?
- Martina? To Ty?
- Jestem zawiedziona. Czyżby Chejron nie powiadomił Was o moim powrocie?
- Nie, właśnie do niego szliśmy - odpowiedzieli równo.
- Co Ty tutaj robisz ?
Spytała po chwili Annabeh, a ja na jej słowa uśmiechnęłam się wrednie i powiedziałam.
- Jak to co? Wróciłam do domu, a właśnie - w tym momencie odwróciłam się do bruneta- ktoś zajął mój dom, więc. .. Musisz znaleźć sobie nowe lokum, bo to jest moje.
Po tych słowach ruszyłam do domku i bez zwłoki wyrzuciłam jego ubrania na próg. Oj tak wredna jestem, ale nie pozwolę by ktoś panoszył się po moim domu. No cóż, chłopak był w ewidentnym szoku. Dosłownie pięć minut zajęło mu, żeby oswoić się z sytuację, a potem cały czerwony na twarzy wybuchnął.
- Hola, hola. To jest mój dom. Ja wiem, że jesteś nowa i to wszystko Cię przytłacza czy coś, ale nie masz prawa pozbawiać mnie dachu na głową i to jeszcze mojego własnego. Widzisz te domy? Każdy jest przypisany jakiemuś bogowi, ten z 8 to domek Hermesa oraz dzieci, których rodzice ich nie uznali. Na razie tam jest twoje miejsce.
Po jakże obszernej mowie próbował mnie wyminąć, ale krótko mówiąc nie pozwoliłam mu na to. Skończyło się na tym, że wylądował tam gdzie jego miejsce, na progu wśród swoich rzeczy. Zaskoczyłam go wiedziałam o tym, ale po prostu nie mogłam się powstrzymać. Zaczęłam mu się przyglądać. Brunet, dość wysoki, o jasnej cerze i nawet dobrze zbudowany. Wreszcie zatrzymałam się na oczach. Wstrzymałam oddech. Miał je w kolorze morskiej wody, która o świcie rozbijają się o kamienne klify. Oczy, które tak dobrze znam, każdy choćby najmniejszy centymetr, a dlaczego? Bo sama jestem właścicielką takich samych. To nie może być prawda, on nie może być...
- Kim jesteś? Jak masz na imię?
Brunet wstał, wyprostował się i z dumą powiedział.
- Jestem Percy Jackson, heros, który odzyskał piorun piorunów, syn Posejdona, władcy Mórz.
Zaczęłam drżeć ze wściekłości, ale przed wybuchem musiałam dowiedzieć się czegoś jeszcze.
- Ile masz lat?
- 16 lat.
Tego było już za wiele. Rzuciłam się na niego z pięściami, co było kompletnie nie rozsądne, ale nie myślałam teraz racjonalnie. Miałam tylko jeden cel, zadać mu ból. Chłopak nie spodziewał się tego dlatego szybko uzyskałam przewagę, uderzając go z prawego sierpowego w twarz. Uderzenie za uderzeniem w twarz, brzuch wszędzie, aż w końcu ktoś mnie od niego odciągnął. To był Chejron.
- Uspokój się Martina. Dość.
Wyswobodziłam się z jego uścisku i próbowałam się uspokoić. Annabeth szybko podeszła do chłopaka i pomogła mu wstać. Obejrzałam się w około. Zrobił się już mały tłum ludzi, którzy patrzyli się na mnie jak na wariatkę, a na niego jak na bohatera. Musiałam się uspokoić, ale wciąż w myślach miałam tylko jedno. 16 lat.
- Co tu się dzieje? Martina wytłumacz się.
- Znasz ją Chejronie? Kto to jest i dlaczego mnie zaatakowała?
- Tak znam ją bardzo dobrze, ale nie znam powodu dlaczego to zrobiła.
- Wybaczcie, że przerywam tą fascynującą rozmowę, ale pragnę przypomnieć, że tu stoję oraz zaznaczyć, że wasze maniery są poniżej jakiegokolwiek poziomu.
- Maniery? Nasze maniery? To Ty mnie zaatakowałaś bez żadnego powodu w dodatku jak zwierzę. I ty śmiesz mi wypominać maniery?
- Chciałam sprawdzić twoją zdolność walki w każde sytuacji i jakby ci to powiedzieć.... oblałeś.
Na koniec nie powstrzymałam się od wrednego uśmieszku. Oczywiście to wszystko w ogóle nie miało nic wspólnego z prawdą, ale oni nie muszą o tym wiedzieć. Chyba nadszedł czas na przedstawienie, miało być ono później, ale jak wszyscy już są to czemu nie teraz? Mój uśmiech poszerzył się i poszłam w jego stronę, następnie zaczęłam mówić równocześnie okrążając go jak drapieżnik swoją ofiarę przed atakiem.
- Kompletnie zawaliłeś. Nazywasz siebie herosem, ale wcale nim nie jesteś. Co myślisz, że jedna głupia misja wystarczy, żebyś się nim stał? Jeśli tak to jesteś w wielkim błędzie. Bycie herosem to nie tylko raz na jakiś czas pójście na misję i ją wypełnić, aż w końcu wszyscy będą cię znać. To coś więcej. Obowiązek, służba, która niesie za sobą straty, cierpienie, ból, a nawet poświęcenie. To że masz w sobie krew boga nie znaczy, że automatycznie stajesz się herosem. To dopiero początek drogi, żeby w przyszłości się nim stać. Do tego są potrzebne lata treningu, które uczą skupienia, strategii, trzeźwego umysłu w każdej sytuacji oraz doskonalą umiejętność walki w różnych okolicznościach. Nie widzę tego w tobie, ale może mnie czymś zaskoczysz. Tak, więc wyzywam cię na pojedynek w tym momencie, żebyś udowodnił mi że się mylę.
Gdy skończyłam stanęłam centralnie na przeciwko niego, był zaskoczony, ale widziałam też w nim wolę walki oraz chęć pokazania mi kto tutaj rządzi. Sama bym tak zareagowała, gdyby mnie tak ktoś upokorzył na oczach wszystkich.
- Zgadzam się.
- Więc wyciągnij miecz.
W tym momencie z kieszeni wyciągnął.., długopis, ale nie dałam się zmylić. W tym świecie wszystko jest możliwe. Tak jak myślałam po chwili nie było po nim śladu, zamiast niego pojawił się miecz, który bardzo, ale to bardzo przypomniał mój pod względem materii oraz wyglądu rękojeści.
- A ty czym będziesz walczyła?
- Nie martw się o to. Nie tylko ty masz asa w rękawie.
Po tych słowach dotknęłam zawieszki przypominającą miecz i po chwili takowy znalazł się w mojej ręce. Usłyszałam pojedyncze westchnięcia, ale byłam zbyt zajęta ważeniem broni w dłoni. Nie byłam świadoma jak bardzo mi tego brakowało. Przyjęłam pozycję do walki i czekałam na jego pierwszy krok. Uderzył. Jego klinga spotkała się z moją. Bez problemu odparłam atak. Bawiłam się nim. Wciąż atakował, a ja tylko odpierałam ataki. Nie byłam świadoma, że ktoś ogląda to z góry.
Tymczasem na Olimpie
W sali narad znajdowali się wszyscy bogowie oprócz Aresa. Znów musieli słuchać kłótni pomiędzy Zeusem, a Posejdonem, którzy spierali się o ... chyba nikt tak naprawdę nie wiedział o co, ale wartość tej sprawy była tak wielka jak garstka piasku na piaszczystej plaży. Nagle Apollo wstał i przemówił dziwnym głosem.
- Ta, która rozpętała wiele kłótni i zaburzyła porządek boski, powróci inna niż wcześniej, a jej pojawienie się zmieni życie wielu istot ziemskich i boskich. Stworzy nowy początek, a zacznie się on od krwi bliźniaka.
Po tych słowach wszyscy zamilkli, a Posejdon usłyszał tak dobrze znany głos Spójrz Posejdonie jak Twój syn przegrywa. Bez zbędnych słów stworzył obraz przedstawiający Obóz Herosów. To co zobaczył sprawiło, że usiadł na swoim tronie. Była tam, dziewczyna, nie, kobieta o brązowych włosach, bladej cerze, wysportowanej sylwetce, zaokrąglonej tam gdzie trzeba, malinowych ustach oraz jego oczach. W tym momencie zaatakowała bruneta, rozcinając mu skórę na ramieniu, z której popłynęła krew. Wykorzystała nieuwagę przeciwnika i pozbawiając go miecza powaliła go na piasek przykładając jednocześnie ostrze do gardła. Wygrała, pokonała jego syna na oczach wszystkich.
- Merliah...
- Przepowiednia zaczęła się spełniać
Po słowach Apollo nikt się już nie odezwał, wszyscy byli zbyt wpatrzeni w to co się dzieje na dole. Nie zauważyli nawet, że ktoś kto nie powinien nie odrywał wzroku od głównej bohaterki ich rozmowy.
Obóz Herosów
Pokonałam go, pomyślałam gdy nadal trzymałam ostrze przy jego gardle. Cóż Posejdon na pewno szczyci się swoim synem. Nie mogłam się powstrzymać od ironicznego uśmiechu.
- Jak się czujesz, herosie synu Posejdona? Przegrałeś, ale nie bardzo mnie to dziwi. Jesteś słaby. I ty uważasz się za Jego syna? Ciekawe co by teraz powiedział. Na pewno, był by dumny z ciebie. Pokonała cię dziewczyna i upokorzyła na oczach całego obozu chociaż może nawet i na oczach całego Olimpu. Co? Czyżby ojciec Ci nie pomógł? Na pewno wołałeś go o pomoc, ale nie udzielił Ci jej, typowe. Ale szczerze ty naprawdę jesteś jego synem? Bo nie wyglądasz.
- Przestań mówić tak do mnie. W ogóle mnie nie znasz, wiec nie masz prawa mnie osądzać, a tym bardziej pouczać. Kim ty właściwie jesteś? Kto jest twoim rodzicem? Obrażasz mnie, ale to do Ciebie nikt się nie przyznał, a teraz wyżywasz się na mnie, bo mnie uznano. Tak naprawdę jesteś zła, bo nic tu nie znaczysz i chcesz, żeby Cię poznali przez konflikt ze mną. Nie uda Ci się to, a wiesz dlaczego? Bo dla mnie jesteś nikim, a dowartościowanie siebie przez obrażanie innych uważam za żałosne. I ty właśnie taka jesteś. Nie mam czasu na użeranie się z nowicjuszką, która sama nie wie kim jest.
Przesadził, w tym momencie naprawdę przesadził. Może nie byłam dla niego miła, ale ja wiem więcej niż on i chyba nadszedł czas, żeby go w tym uświadomić. Wyciągnęłam rękę przed siebie. Nie minęła chwila, a otoczyła ją woda. Zaczęłam kreślić nią tylko sobie znane znaki. Po chwili Percy znalazł się w wodzie. Wszyscy stali w osłupieni, a ja ze stoickim spokojem podeszłam do niego i ominąwszy go weszłam głębiej do jeziora. Odwróciłam się do nich przodem. Woda otoczyła mnie ze wszystkich stron, ale nie bałam się, miałam nad nią kontrolę. Tworzyłam z niej różne wzory aż w końcu zauważyłam błysk nad swoją głową oraz prąd na moim ciele. Wiedziałam co to oznaczy, dlatego przemówiłam tak, aby wszyscy usłyszeli oraz zrozumieli.
- Nazywam się Martina Jones, w świecie boskim zwana również jako Merliah. Do nie dawna jedyne dziecko z Wielkiej Twórcy. Przywódczyni wielu misji, które skończyły się powodzeniem. Do czasu najlepsza wojowniczka w Obozie Herosów. Jestem Merliah, córka Posejdona, boga Mórz. Wróciłam do domu.
